KIJKEN MET GESLOTEN OGEN
Lagrange Marc
Vrouwen zijn de grote inspiratiebron van de in Antwerpen woonachtige fotograaf Marc Lagrange (Kinshasa, Congo, 1957). Oorspronkelijk opgeleid tot ingenieur, maakte hij van zijn echte passie zijn beroep.
Zijn meer dan levensgrote analoge foto’s vertellen verhalen waarvan het “plot” ontbreekt. Foto’s als een film stil. Er is net iets gebeurd, of er staat iets te gebeuren. Hij toont ons prachtige vrouwen, gedeeltelijk of geheel ontkleed. Erotisch getint, maar tegelijkertijd met een magische kwetsbaarheid en met een enorme waardigheid. Ze blijven onaantastbaar. Ongenaakbaar – alsof de fotograaf afstand wil scheppen tot zijn objecten. De intimiteit is slechts aanwezig in de enscenering. Marc Lagrange ziet zijn vrouwen als pure verleidsters maar tegelijkertijd verleidelijk puur; een mengeling van tedere kracht en ijzeren wil.
Lagrange heeft een voorkeur voor zwart-wit fotografie, omdat dit geen stempel op de foto drukt, niet afleidt van wat hij wil tonen. Zijn werk vormt een ode aan schoonheid. Naakt of halfnaakt. Maar elk beantwoordend aan het schoonheidsideaal: slanke benen, mooi gevormde borsten en een schuivende blik. Het beeld van een donkerharige jonge vrouw in een zetel: volle lippen, zwarte netkousen en een kanten masker voor de ogen. Intrigerend. ‘Ze had een volle mond en een volle 38. Ik wist dat dit een goede foto zou worden…’
Met karakter
‘Ik vind het belangrijk om emoties in mijn portretten te stoppen, om menselijkheid te tonen. Daarom is het goed om op voorhand diepgaand met een model te praten. Aanvoelen wie zij is, wat zij
verbergt of wat ze wil prijsgeven. Een groot deel van een goed portret zit in de voorbereiding. Het beeld ontstaat door een blik, een glimlach, door de manier waarop ze bewegen of kijken. Wat daaruit volgt, zijn beelden die in de eerste plaats schoonheid opwekken. Zowel bij mezelf als bij de toeschouwer. Dat noem ik kunst. Kunst heeft altijd twee facetten. Gevoel speelt hierbij een essentiële rol, maar zonder het technische aspect kom je niet tot die emotie. Om dat juist weer te geven, experimenteer ik graag. Vooral met licht. Ik ben geobsedeerd door belichting. Om een model te stimuleren, is het goed om een gevoel van concurrentie te scheppen tussen haar en de andere modellen. Ik regisseer mijn modellen, laat hen voelen waar ik naartoe wil.
Vrouwen met karakter inspireren mij het meest. Vrouwen die de echtheid zelve zijn, die niet de vrouw uithangen, zeg maar. Ze moeten in zichzelf geloven en denken: zij is goed, maar ik ben beter. Zo komen ze helemaal los en ontstaat er chemie. Dan zit het altijd goed.’
Stoute fantasieën
Het is dan ook uitzonderlijk dat mijn beelden choquerend zijn.
Ik zoek vrouwen, geen meisjesfiguren. Een vrouw heeft iets vols, zowel lichamelijk als geestelijk. De volheid van het leven… Alles wat vrouwelijk is, is mooi. De tepel, de volle mond, de ogen, de gestroomlijnde lichaamscontouren. Elk deel is een mysterie op zich dat onherroepelijk stoute fantasieën opwekt.
Schoonheid is van belang, maar het is niet voldoende. Vrouwen moeten de perfecte rol kunnen spelen. De wil tot leven die zich uit in lichaamstaal. Alleen beelden. Geen woorden. Vooral geen woorden. De vrouw die in al haar facetten ongrijpbaar is. Zij levert een belangrijke bijdrage aan mijn werk.’Plaats drie vrouwen met identiek hetzelfde kapsel, dezelfde maquillage en identiek dezelfde kleren naast elkaar; elk van hen zal iets unieks hebben door haar oogopslag, door hun aparte glimlach of gewoon door de manier waarop ze op hun stoel gaan verzitten… Misschien is dat wel hét universele aan de vrouw, dat ze uniek is. Vrouwen moeten zichzelf durven zijn, zonder complexen, zonder frustraties.’
Doof en stom
Alles wordt vandaag zo plat gefotografeerd. Als je de tijdschriften doorneemt, zijn alle modellen tot in de puntjes restyled, te perfect. Ik geef scenes weer. Elk beeld beschouw ik als een scène op zich. Er is regiewerk aan vooraf gegaan, er is een scenario bedacht. Alle beelden naast elkaar zouden uiteindelijk één film kunnen worden. De beelden spreken ongetwijfeld voor zich…’
Glamoureus
Niet iedereen die ik shoot, zijn modellen. Ik zie een vrouw en dan ineens flash , dat is ze. Wie ik hoop
tegen te komen? Charlotte Rampling, ik zou naar haar toe gaan, als ik niet verlegen was… Ik zou met haar praten, haar vragen of ik een paar shots van haar mag nemen. En dan, haar uitnodigen om een glaasje champagne te drinken samen.
Heel ongedwongen. Zonder verplichting. Zonder meer…’
VOEG EEN REACTIE TOE